Dendelions,kites,wind...cz.26

CZĘŚĆ 26

Twoim oczom ukazał się bosko wyglądający Harry.Zatkało Cię zupełnie.Nie wiedziałaś czy masz natychmiast uciec,czy może rzucić się mu na szyję.Nie!Nie mogłaś tego zrobić.Nagle ogarnęła Cię niesamowita złość i smutek.

M:To może ja Was zostawię samych!Chyba macie sobie kilka rzeczy do wyjaśnienia.-powiedziała łagodnie,udając sie do kuchni i jednocześnie gładząc Cię po ramieniu.

Harry stał niespokojnie w progu drzwi.Wpatrywałaś się w niego jak w obrazek. Chłopak zauważył to i lekko się uśmiechnął.Niestety Tobie nie było do śmiechu.Wreszcie,po kilku sekundach ślepego gapienia się na Hazzę,stanowczym krokiem podeszłaś do drzwi i już chciałaś zatrzasnąć je przed oczami Harry'ego...Nagle usłyszałaś głośne "AUU!".Spojrzałaś w dół i ujrzałaś stopę w białych Convers'ach,stojącą na przeszkodzie.Przez dłuższą chwile miałaś wzrok wbity w podłogę.Wreszcie ostrożnie otworzyłaś drzwi i spojrzałaś na Harry'ego,który teraz delikatnie odsunął nogę i złapał sie za kostkę.Było Ci trochę głupio,ale szybko doszłaś do siebie i rzuciłaś obojętnie:

Ty:Co Ty tu robisz?
H:Chciałbym z Tobą porozmawiać.
Ty:Obawiam się,że nie mamy o czym rozmawiać...

Teraz emocje wzięły nad Tobą górę.Nie zdawałaś sobie sprawy jak bardzo brakowało Ci Harry'ego.Tęskniłaś za jego zapachem,poczuciem humoru,opiekuńczością,wsparciem.Nikt poza Tobą tego nie widział,ponieważ bardzo dobrze to ukrywałaś.Z Twojego pokoju zniknęło wszystko co mogłoby Ci chociaż w jednym stopniu o Nim przypominać.Do Twoich oczu momentalnie napłynąły łzy.Szybko otarłaś twarz...

H:Wiem,że tak nie myślisz...Proszę pozwól mi wyjaśnić...
Ty:Dobrze niech Ci będzię,ale nie mam zbyt dużo czasu...-rzuciłaś z westchnieniem.-Poczekaj na dole,muszę się ubrać.

Harry posłusznie udał sie w stronę ogrodu.Ty zaś szybkim krokiem poszłas do łazienki.Byłaś zdziwiona,że mama o nic nie pyta.Kilka minut potem stałaś już obok Harry'ego.Byłaś ubrana w:

H:Ładnie wyglądasz...

Ty:Harry,proszę Cię!Myślisz,że coś tym wskurasz?

H:Nie...ja tylko stwierdzam fakty...

Ty:Nieważne!O czym chciałeś ze mną rozmawiać?-spytałaś wskazując kierunek.

Pogoda była piękna.Wszędzie dookoła otaczały Was dmuchawce...Wszystko byłoby wspaniale gdyby nie to,że czekała Cię natrudniejsza rozmowa w Twoim życiu.

H:Wiesz...Długo musiałam słuchać obelg  Louis'a i innych,że źle postąpiłem,zanim naprawdę się o tym przekonałem.Zrozumiałem,że nie mogę rezygnować z mojego prywatnego życia,tylko dlatego,że moje "dziewczyny"  nie potrafią tego znieść.Słuchaj...-obrócił się w Twoją stronę i złapał Cię za ręce.-Kocham Cię!Nie potrafię bez Ciebie żyć...rozumiesz?-podniósł głos.

Serce waliło Ci jak młotem.Od tak dawna marzyłaś o tej chwili.W wyobraźni dobrze wiedziałaś co powinnaś odpowiedzieć.Jednak teraz nie było to dla Ciebie takie oczywiste.Bałaś się zaufać Harry'emu.Nie chciałaś zostać kolejny raz zraniona.

Ty:Nie wiem co mam powiedzieć.

H:Jak to nie wiesz?

Ty:A co myślałeś,że jak tylko się pojawisz od razu Ci wybaczę?Harry!Straciłam do Ciebie zaufanie i nie wiem czy mogę to w jakikolwiek sposób zmienić!

H:Chociaż spróbuj!Wiem,że to nie będzie łatwe,ale ja naprawdę Cię potrzebuję!

Ty:A gdzie Ty byłeś kiedy ja Cię potrzebowałam?!-niewytrzymałaś,łzy pociekły Ci po policzku...

Zapraszam do komentowania!Mam nadzieję,że Wam się podoba:) Dziękuję bardzo za tyle miłych komentarzy:***Następna część-naprawdopodobniej ostatnia- jutro! I przypominam im szybciej zobaczę dużo Waszych komentarzy(ok.20) tym szybciej dodam nową część:)Kocham Was<333

                                                                                      Ms.Styles